Er zijn mensen die heel gelukkig worden van een carrièrestap. Meer invloed, meer zeggenschap, meer aanzien, meer geld. Niet heel onbelangrijk in een prestatiegerichte maatschappij. Maar de vraag is wel: waar worden we nu écht gelukkig van?

We kennen ze allemaal: de medewerker met een burn-out, de collega die zich niets laat zeggen en hetzelfde blijft doen, of de leidinggevende waarvan iedereen denkt: ‘daar leer ik niets van’. We hebben de afgelopen jaren geleerd om bepaalde vaardigheden toe te passen, een specifieke houding aan te nemen, of ons rollen of functies aan te meten die soms ver van onszelf afstaan. De gevolgen laten zich raden…

Tegenwoordig hebben we het steeds vaker over persoonlijke ontwikkeling. Over het voorkomen dat we ‘vastroesten’. Over ‘in beweging komen’. En gek genoeg denken we bij persoonlijke ontwikkeling of ‘bewegen’ naar een nieuwe functie vrijwel altijd aan ‘een stapje hoger’. Een stapje opzij kan nog wel, maar een stapje terug wordt vandaag de dag toch nog altijd gezien als gezichtsverlies. Dan maar liever blijven zitten waar je zit.

Maar persoonlijke ontwikkeling gaat niet over carrière (moeten) maken. Of wat je allemaal nog niet goed genoeg kan. Het moet juist gaan over intrinsieke motivatie. En doen wat bij je past. Betekenis geven blijkt veel belangrijker te zijn in een mensenleven. Doen waar je in gelooft, wat je goed kan en waar je gelukkig van wordt. Dát is pas echt duurzaam. Geen truckjes, geen vaardigheden aanleren die van nature niet bij je passen. En al helemaal niet in een omgeving die je tegenstaat.

Ontwikkel dus niet de vaardigheden die je gewend bent te doen, of die je geacht wordt te doen, maar ontwikkel de vaardigheden die ervoor zorgen dat je steeds beter wordt in wat je gelukkig maakt. En dus dicht bij jouw persoonlijke waarden staan en aansluiten op wat bij je past en wat je goed kan. Dat klinkt heel logisch en misschien ook wel een tikje hoogdravend. Maar vanzelfsprekend is het allerminst. Want het kan ook betekenen dat je op zoek moet gaan naar een andere baan, dat je een carrièrestap moet afslaan, en dat je misschien zelfs op zoek moet naar een nieuwe werkgever. Eenvoudigweg omdat het huidige werk niet bij je past, of omdat je omgeving niet het beste in jou naar boven haalt.

En doe je dan wat bij je past? Dan gaat het als het ware vanzelf. Je ontwikkelt je continu en je omgeving merkt dat. Niet omdat het moet, maar omdat je dat wil. Niet omdat je wordt gezegd dat ‘het anders moet’, maar omdat je zelf vindt dat het anders kan. Of omdat je wordt gestimuleerd om het beste van jezelf in te brengen.

Carrière of loopbaanontwikkeling volgt dan. Het past bij je én het helpt je bij je ontwikkeling. Nieuwe stappen zetten maakt je zelfs duurzaam inzetbaar. Zonder dat het per definitie een stapje hoger is. Zonder dat het een doel op zich is.

Dat vraagt in een prestatiegerichte maatschappij om karakter. En lef om het anders te doen. Een leidinggevende die het échte gesprek aangaat, zonder oordelen, helpt hierbij. Die je steunt en helpt bij je ontwikkeling. Die buiten de gebaande paden denkt en handelt, en je niet afvalt als het even tegenzit… Die je beoordeelt op je ontwikkeling en de stappen die je hierin zet. Met andere woorden: een leidinggevende met karakter.
En laat die nu juist heel ver komen!